Ders 1: Kibar olmanın ilk adımı

Uzun ve dinlendirici bir Marsilya tatilinden dönüşte, ülkemin hala yerli yerinde olmasına ve güneşin, tabiatın Criuseld topraklarına cömertçe kucak açmasına sevinmiş bir vaziyette indim atımdan ve eteklerimi sürüye sürüye her zaman nefret ettiğimi söylediğim kaleme özlemle bakarken yakaladım kendimi. Karl ve Kraliçe, çoktan istirahat etmek için odalarına çekilmişken ben, yalnızlığın ve kuralsızlığın verdiği heyecanla yeni biçilmiş çimlere öylece uzanıp derin bir nefes vermekten alamadım kendimi. Burayı bu kadar özleyeceğim aklıma gelmezdi açıkcası.

Çimlerle, bahcivan, kalfa ve seyisle özlem giderdikten, atımı esaslı bir istirahate yolladıktan sonra odama çekilip misk kokuları arasında bir güzel banyo yaptım. Kaynar su yol boyunca gerilen kaslarımın ağrısına merhem olmuştu adeta. Banyodan çıkar çıkmaz üzerime çok sevdiğim kırmızı elbisemi ve yanımdan eksik etmediğim heybemi geçirdim ve kapıdan çıkmaya hazırlanıyordum ki parfüm sıkmayı unuttuğumu fark ettim. Hemen geri dönüp bir iki fıs parfüm süründükten sonra pazar yerine inip aslında prensesleri olduğum halka öylesine bir kontes sıfatıyla hal ahtır sormak üzere kaleden çıktım. Pazar yerindeki zevkli ve eğlenceli gezimden sonra olmazsa olmazım vadime doğru yol aldım. Oraya vardığımda her zamankinden daha renkli bir portresini çizdim doğa ananın, gelincikleri kucakladım ve çınar ağacımda yarım saat kadar kestirdim.

Uyandığımda hala içimde bir şeylerin eksikliğini hissettiğimi fark ettim. Herkesten, her şeyden çok özlediğim Lucas'ın hayaliyle buruk bir hüzün ve heyecan kapladı içimi. Bir gayretle yerimden kalktım ve Elf Kalesi'ne gitmek için şehre inip bir araba kiraladım kendime.

Elf Kalesi'ne vardığımda son derece misafirperver karşılanmam hoşuma gitse de garipsemedim değil. Lucas'ın Ziyafet Salonu'nda olduğunu duyunca daha çok yadırgamaya başladım durumu. Evet, nerde olduğunu öğrenmiştim fakat orada ne yaptığını hizmetçiler de bilmiyor ya da söylemiyorlardı. Aceleci adımlarla salonun kapısına yöneldim. Altın sedef oymalı kapı ikiye ayrılıp açıldığında Lucas'ı sıkılmış, bunalmış bir biçimde masanın ucunda oturmuş, önündeki çatal kaşıklara bakarken buldum. Yanında ise muhtemelen saray adabını ona belletmekle görevlendirilmiş bir düşes duruyordu. Onu tanıyordum. Mrs. Bowary saray adabı konusunda uzman , çok da tatlı bir hanımefendiydi. Yüzünü bana dönünce hafifçe eğilerek reverans yaptım. Aynı karşılığı alınca Lucas'a döndüm ve dayanamayarak söylendim: "Dıştan içe doğru Lordum. Tatlı içinse tabağın önündekileri kullanacaksınız."

Hayat çok sıkıcıydı. Sürekli oradan oraya sürüklenmek, birilerinin neyi daha güzel ve şanıma yakışır şekilde yapacağımı söylemesi rahatsız ediciydi. Savunma derslerini birden bitirmişler ve beni bu sefer saray içinde nasıl hareket edeceğimi, nasıl konuşacağımı gösterecek olan öğretmenlerle bir odaya kapamışlardı. Camdan atlamayı denemiştim en sonunda ama o öğretmenlerinde gayet yetenekli ve hızlı olduklarını öğrenmiş bulunmaktaydım. En sonunda ise sonunu göremeyeceğim kadar uzun bir masanın başına oturtulmuş, zorla yemek yiyordum. Önümde duran bir yığın eşyaya baktım. Handa kaşık bile zor bulunurdu. Tabağı kafaya dikerek içerdik çorbaları. Yanağımı ovuştururken sıkıntıyla, kapılar açıldı. Bakmadım bu sefer dünkü gibi zorla dans ettirileceğimi düşünerek. Öğretmen gerçekten iyiydi çünkü ben ayak hareketlerini şaşırıp yere yuvarlanırken kendini kurtarmıştı ve ayağa kalkmam için yardım etmişti.

"Dıştan içe doğru Lordum. Tatlı içinse tabağın önündekileri kullanacaksınız." Başımı hızla kaldırıp ona baktım. Can sıkıntım birden gitmişti. Beni kurtaracağını ya da en azından sürenin biteceğini düşünerek ayağa kalktım ve ellerine yapıştım. Normalde ya sırıtıp konuşurdum ya da sarılırdım ki son anda sırtımda buz gibi gözlerini hissettiğimden görevlinin durdum ve gayet rahatsız bir biçimde elini dudaklarıma götürdüm. En azından bunu iyi yaptığımı söyleyip rahatlıyordu bu kibarlık öğretmeni. Ardından onu kendime çekip sıkıca sarıldım. Sarılmayı da baya öğrenmiştim. En başta bayanlar sırtlarına ya da omuzlarına vurularak yapılan dostça davranıştan hoşlanmıyordu ki benden üst mevkideyse bunu başka bir erkeğe bile yapmamalıydım. Tabi bu durumda kral oluyordu bu kişi. "Minerva nerelerdeydin?" Ensemde buz gibi bakışları hissedince başımı öne eğdim. Derin bir nefes alıp "Prenses Rodeline bu ne güzel süpriz. Uzun zamandır görüşmemiştik. Kendinizi baaaaya özlettiniz." Zorla ezberletilmiş bu cümleleri söylerken arada yine öğretmeni kızdırmak için bir uzatma koymuştum. Sırıttım kibar leydiye bakmadan. Minerva'nın durumu anlayıp beni kurtaracağını umuyordum.

Sesimi duyar duymaz hızla atılıp ellerime yapışmasından belliydi, ben yokkan Lucas'ıma baya eziyet edilmişti. Tabi onun için eziyet kelimesi, adab-ı muaşeret eğitimleriyle eş anlamlıydı. Bu duşuncelerle şen bir kahkaha atacaktım ki Mrs Bowary'nin terbiye konusunda ne kadar hassas olduğunu hatırladım. Kadının yanında samimi bir biçimde gülmek, saygısızca konuşmak, reverans vermeden vedalaşmak veya selamlaşmak tamamen yasaktı. Kibarca gülümseyip bana sarılmasına izin verdim. İsmimle hitap edip nereye kaybolduğumu sorunca öğretmeninin buz gibi bakışlarına maruz kaldığının farkına varmış olacak ki cümlesini düzeltip tekrar selam verdi. "Prenses Rodeline bu ne güzel süpriz. Uzun zamandır görüşmemiştik. Kendinizi baaaaya özlettiniz." Zavallım papağan gibi söyleneni tekrarlıyordu. Şefkatle yüzüne bakmakla yetindim. Dimağımda onun bir maymun gibi çınar dallarından sallandığı bir anı canlandı, gülümsedim tekrar. Burada benim sevgilime işkence ediliyordu, fakat bunu izlemenin zevkli olacağına kanaat getirip onu kurtarma işlemini biraz daha geçiktirmeye karar verdim. En baştan çıkarıcı gülümsemem ve ses tonumla -ki amacım Lucas7ı baştan çıkarmaktı- şöyle dedim: "Özleminizi kat be kat benliğimde hissediyorum Lordum. Marsilya'daydım..." Leydinin duamayacağı şekilde fısıldadım. "Fakat bir an bile aklımdan çıkmadınız." Ardından özellikle Leydi'ye duyurmaya uğraşarak "Sizi eğitiminizden alıkoymak istemem fakat izlememde bir sakınca var mı acaba Düşes?' Kadının gülümseyen ve davetkar yüzünü görünce rahatladım ve minik adımlarla kayarcasına Düşes'in yanına geldim. Kafamı çevirip Lucas'a döndüğümde yüzümdeki muzip gülümsemeye engel olamadım.

"Özleminizi kat be kat benliğimde hissediyorum Lordum. Marsilya'daydım..." Beni kurtaracağını düşündüğümden gayet rahattım. "Fakat bir an bile aklımdan çıkmadınız." Sözleri gülümsememin sırıtmaya dönüşmesine neden oldu. "Sizi eğitiminizden alıkoymak istemem fakat izlememde bir sakınca var mı acaba Düşes? Onun geçip de öğretmenin yanında durmasıyla hayallerimi yıktığını belli edercesine baktım. Sonra da sıkıntıyla geçip oturdum. En azından pelerin işkencesini yapmıyorlardı. Ne zaman o uzun pelerini giysem hep bir yerlere takılıyordum. Nasıl yaptığımı hala anlamamıştım ama benim önceden kullandıklarımın daha kısa olmasıyla bir ilgisi vardı belli ki. Masanın altından ayaklarımı ileri uzattım ve yerimde kaykılarak oturdum. Bir yığın yemek vardı masada ve hepsinden bir lokma alsam bile doyduğumda yarısından yememiş olurdum. Yanağımı kaşıdım ve iyice kaykıldım yerimde. Leydinin beni aldığı uzun bir şeyle dürtmesiyle ona durumdan sıkıldığımı belli edercesine baktım. Doğruldum ve dik oturup son bir defada hepsini bitirmeyi düşündüm. Bardağı alıp kaldırdım ki parmağımın neresinde durmasını gösterdiğini farkettim. Sanki görmemiş gibi yapıp gayet rahat hepsini tek yudumda içtim.

Ardından masadaki üzümlere uzanıp bir tanesini kopardım ve havaya atıp ağzıma düşürdüm. Başardığım işle mutlu şekilde kadına baktığımda renginin bembeyaz olduğunu gördüm. Karşımda ölürse bunun sorumlusu ben olurdum kesin. Sıkıntıyla arkama yaslandım ve derin bir nefes alıp kibar bir şekilde yemeğimi yedim. Masadakilere hiç bakmadan yemiştim ve başımı kaldırdığımda kadının kendine geldiğini gördüm. Ayağa kalkarken üzümü daha deminki şekilde havaya atıp yedim. Rahatsız olduğunu görünce biraz daha alıp pencerenin önüne yürüdüm. Yürüme konusunda hala ders alıyordum. Kendi yürüyüşümle mutlu pencereden dışarı baktım. Bir süredir bağlı değildim. Bileğimde de ip izi kalmamıştı. Kaçmayı denemeyeceğime söz verdiğimden ejderham krallığın sınırları içinde gezinebiliyordu. Ona binmem hala yasaktı fakat en azından dokunabiliyordum. "Artık ders bitsin. Yoksa cidden kabalığın bilmediğiniz boyutlarını göreceksiniz." Bir kaç hizmetçi onaylayıp çıktılar. Bense pencereyi açıp bir kaç günden beri ilk defa rahat bir nefes aldım.

Onun o hayal kırıklığına uğramış yüzünü görmek inanın beni de çok ötü etkiliyordu ama ne yapsaydım? Bu tip bir eğlence her zaman görülebilecek bir şey değildir ve ben Lucas'ın değerimi iyice anlamasını istiyordum. Ona ben yardımcı olurken bu kadar zorlanmıyordu, çünkü beni ciddiye almıyordu. görsündü şimdi tavuğun kaç bacak, dünyanın kaç bucak olduğunu. Keyifle geriye yaslanıp onu izleyecekken leydinin bu tip davranışlardan da haz etmediği geldi aklıma. En terbiyeli ve zarif duruşumla yanında dikilmeye devam ettim. Fakat tahmin edemeyeceğim bir şey oldu. Lucas, bunca can sıkıcı eğitime isyan etmek için hepsini hiçe sayıp son derece kaba bir şekilde kadehini bitirip üzüm taneleriyle değişik oyunlar oynarken leydinin beti benzi atmıştı. Tahmin ettiğim gibi Lucas ayağa kalkıp son derece pejmurde bir biçimde pencereye yürüdü fakat yüzündeki zevki görebiliyordum. Mutlu olması beni öylesine mutlu ediyordu ki müdahale etmeye kıyamadım. Leydi biraz olsun kendine geldiğinde Lucas da bu acımasız oyunu bir kenara bırakıp emredici bir tonda "Artık ders bitsin. Yoksa cidden kabalığın bilmediğiniz boyutlarını göreceksiniz." dedi ve leydi, hizmetlilerle beraber odadan çıkarken o yüzünü pencereye dönüp bahar havasını içine çekmekle yetindi. Bense onun oturduğu sandalyeye kurulup mahcup bir suratla Lucas'a baktım. "Müdahale etmediğim için kızmadınız umarım Lordum. Zira eğitiminize müdahale etme hakkına sahip olmadığım düşüncesindeyim."

"Müdahale etmediğim için kızmadınız umarım Lordum. Zira eğitiminize müdahale etme hakkına sahip olmadığım düşüncesindeyim." Esnemekle yetindim. Yorulmuştum. Günlerce yaralı gezip, üzerine dövüştüğüm zamanda bile bu kadar yorulmamıştım. Kılıç dersleri kalkınca hayat iyice çekilmez oluyordu. "Canım baya sıkkın. Sen neler yaptın benden uzaktayken?" Üzümleri teker teker ağzıma tıktım. Aşağıda gezinen askerlere bakıyordum. İçlerinden birinin yerinde olmak isterdim. Ama olmayacaktı bu hayalim çünkü birazdan kapılar açılacak ve başka bir dersin zamanının geldiğini söyleyecekti hizmetçiler bana. Yüzüm düştü ama umursamadan gülümseyerek yerimden ayrıldım ve Minerva'nın yanına gidip bir sandalyeye oturdum. Artık daha dik oturduğumu farkedince yerimde kaykıldım. Gözlerimi onun yüzüne dikerken ilk defa zamanın geçmemesini istedim. O kapılar açılmasın ve beni kimse çağırmasın...

Ayaklarımı sallarken masanın altında uzaklarda bir saat çalmaya başladı. Dirseklerimi masaya koyup yüzümü kollarımın üzerine koydum. Bir yandan Minerva'ya bakarken bir yandan da ölmüş olmayı diliyordum. Onsuz zaman daha zor geçmişti elbete ki. Kaçmama konusundaki söz de destek almaya ihtiyacım olduğundan gerçekleşmişti. Minerva yoktu ve yanımda olacak biri lazımdı. Genellikle böyle zamanlarda anneler seçilir, bense ejderhamı istemiştim. Bunu ona anlatmadan sadece sözlerini dinlemeye çalıştım. Düşüncelerime dalmışken bir şeyler anlattıysa bile duymamış olduğumu farkettim. Anlamamış olmasını umdum. Yüzümde boş bir ifade oluşmaması içinde hafifçe gülümsedim. Ayak sesleri yaklaşıyordu.

Bana kızmadığını biliyordum. Alt tarafı muzip bir şakaydı ve iki aylık özlemle birleşince lehime sonuçlanan bir olay olaürak unutuldu. Şu iki ay boyunca Lucas'ın yürümesi dahil her şeyi değişmişti fakat oburluğu hala yerli yerindeydi. Üzümleri teker teker ağzına doldururken neler yaptığımı sorması üzerine bir şeyler anlatmaya başladım. Leydilik okulunda verdiğim resim dersinden, gezdiğimiz yerlerden, at üzerinde yaptığımız seyahatlerden ve aldığım parfümlerden bahsettim biraz ama Lucas'ın beni dinlemediğini fark ettiğimde yaklaşan ayak seslerini de duymuş oldum. Yeni bir ders zamanıydı belli ki. Birden kanatlı kapı ikiye yarıldı tekrar ve içeri son derece zarif bir adam girdi. Beni salonda görünce abartılı bir biçimde reverans yaptı ve bariz fransız aksanıyla Lucas'a döndü: "Lordum, vals eğitiminize devam etmenin tam zamanıdır." Lucas'ın muhtemelen sıkkın olan yüzüne bakmamak için adama döndüm. Onu bu durumdan nasıl kurtarabilirdim acaba? Adam baştan aşağıya beni süzüp yine abartılı bir reveransla elini uzattı bana. Yavaşça elini tuttum ve adamın beni anider döndürmesine ve savurmasına izin vermiş oldum. "Matmazel, sizden Prensimize eşlik etmenizi talep edeceğim." der demez hizmetlilerden biri Lucas'ı kolundan tuttuğu gibi dibime getirdi ve zorunlu valsimiz canlı müzikle başlamış oldu.

Dans konusunda iddialı olmasan da zarif dans ettiğimi düşünüyordum, en azından Lucas'a kıyasla. Zavallım sürekli adımları karıştırıp tökezliyor ya da eteğime basıyordu. Bense onu nasıl kurtarırım onu düşünüyordum. Birden Lucas'ın çizmesi eteğime dolandı ve ikimiz de kendimizi bir anda yerde bulduk. Lucas'ın üzerime düştüğünü fark edince aklıma bir fikir geldi ve hüngür hüngür ağlayıp yardım istemeye, acıyla inlemeye başladım. Hizmetliler bir anda başımıza toplanmıştı. Doğrulmaya çalışan bir sakat edasıyla kollarımı Lucas'ın boynuna doladığımda fısıldadım. "Fırsat bu fırsat, kurtul bunlardan."

Kapılar açıldı ve içeri dans öğretmeni girdi. Yine kötü bir durumda kalmıştım. Dans etmek benim için işkence gibiydi. Sanki bunu biliyorlardı da her gün dans dersi alıyordum. Bir de bir yığın çeşidi varmış. Hepsini bilmem gerekiyormuş filan. Ayağa kalktım ve boş alana geçip beklerken gerinmiştim. Dans öğretmeninin Minerva'nın bana eşlik etmesini söylediğinde rahatsız oldum. Onun önünde rezil olmak istemezdim açıkçası. Sonra müzik başladı. Minerva ilk başlarda hatalarıma şaşırmış gibiydi sonra o da alıştı hatalarıma ama onun etekleri çok uzundu ve bacağıma dolanıyordu. Müziğin ritmini kaçırdım bir ara. Ardından tökezledim ve geçen ki derste olanın bir benzeri şekilde yere yuvarlandım. Minervanın üzerine düşmem ve aniden ağlamaya başlaması korkmama neden olmuştu. Sonra kollarını boynuma dolayıp kurtulmam için yaptığını söyleyince rahatladım. Onu kollarıma alıp ayağa kalktım. "Ben götürürüm odasına." dedim rahatça ve kapılara doğru yürüdüm. Açıldılar ve kapanırken derin bir nefes verdim ta ki kulağıma çalınan fısıltıları duyana kadar. "Asla babası gibi olamayacak." Tüm vücudum kasıldı. Sanki duymamış gibi yürümeme devam ettim. Uzun adımlarla ilerledim ve onun odasına girdim. Yere bıraktım ardından ve hızlıca cama gittim. Pencereyi açıp temiz havayı içime çektim. Gözüm yan taraftaki kapıya ilişti. Oradan balkona geçtim.

Sanki içerde zehirleniyormuş gibi davrandığımın farkındaydım. Fakat benim için öyleydi. "Teşekkür ederim beni kurtardığın için." Ensemi ovuşturdum ve derin derin soludum. Buna ihtiyacım vardı. Aslında benim arzuladığım tek şey özgürlüktü ve kapana kısılmış gibi hissetmek hiç hoş değildi. Eldivenli ellerime baktım tiksintiyle. Çıkartıp yere attım ve beyaz renklerini kaybetmelerini izledim. Başımı yeniden gökyüzüne çevirdim. "Neredeyse iki ay olacak Minerva. İki ay ve ben bir kez bile uçmadım ejderhamla bu süre içerisinde." Başımı önüme eğdim.

Planım işe yaramıştı. Üstelik Lucas'ın kollarında, onun kokusunu içime çeke çeke 'ağlıyordum' Salondan çıktığımızda içeriden gelen mırıltılara kulak misafiri oldam ve babası hakkında söyleneni duyunca Lucas'ın bunu duymamış olmasını diledim.

Odaya girdiğimizde beni usulca yere bıraktıve pencereye doğru ilerledi. Sanki nefer alamıyormuş gibi ensesini ovuşturuyordu. Bu muhtemelen söyleneni duyduğuna delaletti. O balkona geçtiğinde peşinden gidip gitmeme konusunda tereddüt ettim. Kurtuluşu için teşekkür ettiğinde bir şeyleren gerçekten ters gittiğini anladım. Sesi o kadar mutsuz ve boğuk geliyordu ki... Kısa adımlarla yanına yaklaştım. "Neredeyse iki ay olacak Minerva. İki ay ve ben bir kez bile uçmadım ejderhamla bu süre içerisinde." Onun gibi özgürlüğüne düşkün ve ejderhasını çok seven biri için bu çok zor olsa gerekti. Benim uzun bir süre resim yapamamam gibiydi belki de. Büyük bir kederle kollanmı beline sarıp başımı sırtına yasladım. Onun kokusunun, sıcaklığının, varlığının güvenilirliği altında öylece durdum bir süre. ardından kırık dökük bir sesle: "Senin için ne yapabilirim Luc?" dedim. Gelişimin onu mutlu edeceğini düşünüyordum ama o kadar çok derdi vardı ki, gelişime sevinmemesine üzülemedim bile. usulca geri çekilip elini tuttum. Bana hala sırtı dönüktü.

Onu arkamda hissettim birden. Ellerini belime doladığında kımıldamadım. Sarıldı bana. "Senin için ne yapabilirim Luc?" Üzüldüğü belli oluyordu. Derin bir nefes alıp onu arkamdan çektim yanıma doğru. "Yapabileceğin bir şey yok Minerva." Gerçekten de yoktu. Resim yaptırmayı düşündüm bir an. Zaten koridorlarda babamın yanına benim resimlerimi de koyacaklarmış. Fakat onunkiler hep düzgün ve özenle yapıldığı belli olan şeylerdi. Her an her şeye hazır olduğunu belli eden. Bense onun gibi olmadığımı göstermek istediğim için daha farklı resimler istiyordum. Belki bu dikkatimi dağıtırdı.
"Belki de sarayın koridorlarına asılmadı için resmimi yapabilirsin. Ama yorgunsan önemli değil. Bekleyebilir." Konuşmalarımın bile değiştiğini farketmek huzursuz ediyordu beni. Kendimi tamamen kaybetmek istemiyordum burada. "Bunu senden istememin nedeni, onun resimleri gibi olmasını istememem. Kusursuz bir prens yerine olduğum, o kusurlu kişilikle görünmeyi tercih ederim. Bunu da ancak sen yaparsın Minerva." Bunu yapacağına inanıyordum.

Elimin kolumun bağlı olduğunu bir de Lucas'tan duymak üzmüştü beni. Ta ki yanına çekip sarılana kadar... Bir başka ten insanı nasıl bu kadar etkileyebilirdi ki? Garipti işte... Adlandıramadığımız bu bağ son derece garip ama keyifliydi. "Belki de sarayın koridorlarına asılmadı için resmimi yapabilirsin. Ama yorgunsan önemli değil. Bekleyebilir." Bir an sanki başka biri konuşuyor sanmıştım. Cümleleri ne kadar değişmiş, ne kadar zarifleşmişti! Ona dönüp şaşkın bakışlarla bir kaç saniye süzdüm suratını. Ucube görmüş gibi davranmaktan vazgeçmem gerekiyordu bir an önce. "Bunu senden istememin nedeni, onun resimleri
gibi olmasını istememem. Kusursuz bir prens yerine olduğum, o kusurlu
kişilikle görünmeyi tercih ederim. Bunu da ancak sen yaparsın Minerva." Şefkatle yanağına dokunup muzip bir gülümsemeyle: "Gamzeleri çizmeye izin var mı?" dedim. Cevabını dinlemeden elinden tutup tekrar balkona çevirdim onu. Bir koşu gidip kağıt kalem ve bir sandalye kaptım. Onun bir metre kadar gerisine oturup profilden bir Veliaht Prens çizmeye koyuldum. O kadar ciddiye alıyordum ki çizimi, zamanın nasıl geçtiğini fark edememiştim. O kadar saat ayakta dikilmişti zavallı Lucas. Gamzesine son şekli verdim ve hevesli bir biçimde Lucas'ın önüne sürdüm.

"Gamzeleri çizmeye izin var mı?" Ona bakıp surat astım. Sevmediğimi bildiği halde uğraşıyordu. Beni çekiştirdi ve sonra da içeri koştu. Ardından geçip bir yere oturdu ve onu seyretmekten vazgeçtim beni çizmeye başlayınca. Anılarıma gömüldüm ben de. Güneş batmaya dönene kadar kayıp çocukluğumu düşündüm. Sokaklarda yaşadığım işkenceleri ve bir ailemin olması için dua ettiğim geceleri... Bir ara annemin hata yaptığını düşünmüştüm. Babam belki de kötü değildi de beni kurtarmaya gelirdi. Tabi çocukluk hayalleri hiç bir zaman gerçek olmuyordu. Yaşamıştım başkalarının kapılarında ve büyümüştüm böylece. Ara sıra yüzümü buruşturduğumu fark edince toparlandım. En sonunda resmi önüme sürdü. Elime alıp baktığımda gayet güzel bir iş çıkardığını gördüm. Fakat bunu koridora asmak istemeyebilirlerdi. Saçım ve giysilerim dağılmış görünüyordu ve tabi o delikte vardı. Yapmayacağını düşünmüştüm. Yine de yapmıştı işte.

"Teşekkür ederim. Güzel olmuş ama tüm kusurları da ortaya dökmemeni tercih ederdim." dedim parmağımla gamzemi gösterirken. Gülümsedim ve sarıldım ona. Bu sarılma işini de öğrenmiştim işte. Geriye az bir şey kalmıştı. Lucas'ın tamamen kaybolması için az bir zaman daha...

Resme verdiği tepki hoşuma gitmişti. Fakat şu kusurlarla ilgili olan kısmı... Bilemiyordum. Ne saçlarının dağınık oluşu, ne gömleğinin dışarı taşması ne de gamzesi bir kusur olabilirdi. Hele ki gamzesi... Uzun zaman önce uyuklarken onun resmini ilk kez çizdiği zamanı anımsadı. Bu ara ne çok anımsıyordu geçmişi! Sanki bin yıl yaşlanmıştı da geçmişin tozlu raflarına tekrar bir yolculuk yapıyor gibiydi, en azından öyle hissediyordu. Gülümseyerek Lucas'a asla gamzelerini sevdiremeyeceğini düşündü. Delikmiş! Hah, nerden bilsindi çoğu kadının o deliğe taptığını! Bilmemesi daha iyi diye düşündüm. Çapkın olsa daha mı iyiydi? Lucas'ın kollarında huzur bulacağına bu kez şüpheye düşmüştüm. Acaba o kızıl saçlı leydiyle hala konuşuyorlar mıydı? Yani o yokken, Lucas burada neler yapmıştı? Hayır hayır, asla öyle bir şey yapmayacağını biliyordum ama belki... Belki bir flörtleşme... Bu tip düşünceleri kafamdan atmalıydım artık. Yine de sormadan edemedim. "Ben yokken neler yaptın bakalım? Umarım partilerde leydilerin başını döndürmemişsindir." Bu ihtimal bile midemin kasılmasına neden oluyordu.

Sarılmam bitince geri çekildim yavaşça. "Ben yokken neler yaptın bakalım? Umarım partilerde leydilerin başını döndürmemişsindir." Güldüm rahatça. Sonrada omuzlarımı silktim. "Parti verilmiyor pek fazla. Zaten olsa da katılmama izin yok. Elf krallığına yakışır bir prens olmadan halkın içine karışamayacağım." Aslında pek umrumda değildi ama yine de rahatsız edici olabiliyordu. Yani mükemmelin altı elf krallığının itibarını sarsabilirdi. Elimdeki resme baktım bir süre. Sonra da onu içerde bir kenara koydum. Derin bir nefes aldım. "Başka bir resim daha yaparsan güzel olur Minerva.
Bunu asmak istemeyeceklerdir."