Ceza

Güneşin ölümü usulca gerçekleşiyor gibi kızıla boyanmıştı kusursuz gök. Yavaş yavaş ölümüne yaklaşıyor gibi cılız ışıklarını son gücüyle indiriyordu yeryüzüne. Güzel tanrıça tapınağın geniş balkonuna yaklaşırken, doğanın canlandığını görebiliyordu. Sadece geceleri açan çiçekler uzun bir yol gibi uzanıyor, açmaya hazırlanıyorlardı. Karanlık hiçbir zaman ürkütmemişti güzel tanrıçayı, tıpkı aydınlıkta da güvenli olmadığını bildiği gibi. Çok uzun zaman geçirmiş ve çok şey görmüştü. Kimseye güvenemeyeceğini hiçbir zaman öğrenemeyecekti belki de. Affetmek bir erdem olsa da artık bunlarında sonu gelmişti. İlk defa ne yapacağını bilmeyen Tanrıça, bir ileri bir geri gidiyordu. Etekleri yerlerdeki toz zerrelerini yumuşak bir şekilde canlandırırken, beyaz elbisesi narin bedeninde can buluyordu adeta. Uzun kumaşına büyük bir işçilikle yerleştirilmiş çiçekler, tanrıçaya itaat ediyorlar, büyülü kokularını geceye karıştırıyorlardı. Hiçbir suçun cezasız kalmayacağını öne süren Athena, şimdi çaresizdi. Karışıklıklar, Tanrı ve Tanrıçalar arasındaki fikir ayrılıkları… Her şey yavaşça içinden çıkılmaz bir hal alırken cezalandırmayı iyi bir şekilde yapmalıydı. Athena hiçbir zaman duygularını açığa vurmaz, asla konuşmadan ne hissettiğini anlayamazdınız. Bir canlıya zarar verme fikri hep onu ürkütmüştür. Şimdi ise tanrıların isteğiyle üzerine düşeni yapmalıydı.

Tatlı esinti benliğini sararken, saçları göğe doğru saçılan bir kor parçasını anımsatıyordu. Ağır adımlarla büyük salona doğru yürürken memnundu. Her adımıyla etrafındaki çiçekler parıldıyor ve parlak tohumlarını göğe saçıyorlar, tanrıçanın dokunuşuyla yeniden hayat buluyorlardı. Sanki yıldızlar yeryüzüne inmiş gibiydi. Düşüncelerini bölerek sessizliğin senfonisini dinledi dikkatle. Uzaktan gelen sahildeki su sesi, deniz kızlarının büyüleyici şarkıları… İşte ait olduğu dünyadaydı. Hiçbir zaman kopmak istemeyeceği bir yer…

Salondan dışarı doğru süzülen parlak ışıklar ve güzel kokular eşlik ediyordu güzel tanrıçaya. İçeride kendini bekleyen titanların meraklı bakışlarını ve korkularını hissedebiliyordu. Pişmanlıklar için çok geçti. Kendilerini düzeltebilmeleri için onlara şans verilmiş ve o zamanda ortalığı birbirine katarak yaşamlarını tehlikeye attıklarında artık kimse onlar için bir şey yapamazdı. Büyük salona ilk girdiğinizde sizi karşılayan ilk şey tavandaki camlar olurdu. Tanrı heykelleri, tablolar, Olimposta bulunan birkaç yerin figürü… Titanlar önünde eğilmiş ve ona duydukları saygıyı gösteriyor gibi gözüküyorlardı. Burada ne için olduklarını bilmiyormuş gibi mi davranacaklardı? Yada son bir şans vermeleri için yalvaracaklar mıydı? Güçsüzlerin yaptığı gibi, yada yalanların arkasına sığınarak… Salonun ortasına doğru ilerlerken ilk konuşan Savaş Titanı Dianne olmuştu. “Tanrıçam ben… Yaptığım her hareketle sizi biraz daha hayal kırıklığına uğrattığım için özür dilerim. Lütfen beni affedin.” İyilikten yoksun ses tonu, sadece ezberlediği bir sone’ye benziyordu. Özür dilemek hiçbir şey ifade etmiyordu artık. Her şey için oldukça geçti, kendi yöntemleriyle bile… Tüm tanrıların önünde sorgulanmadıkları için şanslı sayılıyorlardı. Onlar için artık hiçbir şey yapamazdı. Yapmayacaktı. Usulca gösterişli büyük koltuğuna doğru yürüdü. Altın işlemelerle süslenmiş ve taze bitkilerin görüntüsüyle can bulmuştu. Usulca otururken yüzündeki gülümseme silinmiş, ciddi bir ifadeye bırakmıştı yerini. ‘’Affetmek… Bunun için çok geç olduğunu biliyorsun. Sana verdiğim son şansı kaos ve düzensizlikle sonlandırdın. Şimdide bir af mı bekliyorsun? Seni hemen öldürmeyeceğim.’’ Sakin gibi görünse de öfkesini herkes anlayabilirdi. Elini narince yukarıya doğru kaldırdığında beyaz toz parıltıları gibi avuç içine toplanmıştı güç. Kadın büyük bir acıyla yere çöktüğünde yerinden usulca kalkmıştı. ‘’Artık hiçbir şeysin, güçlerin alınmıştır Dianne. Zamanla güçsüz düşecek ve bir ölü ruhtan farksız olacaksın. Belki bu süreç içinde tekrardan yaşamayı hak edersin.‘’ Buna en küçük bir ihtimal bile vermiyordu ama eğer bundan emin olursa tekrardan yaşam verebilirdi. Yerden güçsüzce kalkarken gözleri nefretle bulanmış, karanlık tüm bedenini ele geçirmişti. Kendilerini korkuyla izleyen baş titana çevirmişti gözlerini. Kumral saçları ve renkli gözleri her hareketini irdeliyordu. Bir büyücünün yaşamını bir hiç uğruna sonlandırmıştı. Tüm kontrolü kaybetmiş ve aradaki kaosu tetiklemişti. Güçlerini ve her şeyi kötüye kullanmıştı. Yanına yaklaşan erkeğin gözlerine sabitledi gözlerini. Cüretkarlığı gözle görülür bir şekil alırken konuşması içerideki kasvetli havayı azda olsa dağıtıyordu. "Sevgili Tanrıçam. Bugün de harika görünüyorsunuz." Athena erkeğe gülümseyerek bakmıştı. Hayatını kurtarmak için yada yumuşatmak için söylemediğine emindi. Bir tanrıçaya yalan söylemeye kim cüret edebilirdi ki? Ay’ın parlak ışıkları vücudunda olağanüstü bir güzellik sergiliyordu. İçeri giren esinti şiddetlenirken beraberinde de birçok şeyi getiriyordu sanki. ‘’Her zaman çok kibar oldun Gwydion. Ama görevlerini hiçbir zaman yerine getiremedin ve başarısızlıkla sonuçlandı. Burada olman sadece başarısızlık olsa görevinden alınabilirdin ama güçlerini kötüye kullanman ve yaşayan birinin canını bir hiçe sayarak alman affedilemez.’’ Sesindeki tını gitgide düşüp kaybolmuştu ama duyabildiğine emindi. Karşı çıkmasını beklemiyordu yada af dilemesini. Daha fazla hayal kırıklığı onu daha çabuk ölüme götürürdü sadece. Bir hayatı yönlendirmek kendi ellerindeydi. Son bulmasını sağlamakta… Gözlerini gözlerine odakladığında ölümün soğuk ürpertisini benliğinde hissediyordu. Erkeğin güçleri bedenini terk ederken, acı yakarışları geceyi deliyordu. ‘’Ölmeyeceksin, yaşam vereceksin.’’ Erkek şaşkınlıkla etrafına bakındığında canlıların Dünyası’na gelmişlerdi. Usulca titana doğru eğilerek büyülü sözler dudaklarından geceye doğru karıştı. Beyaz ışık göz alıcı bir şekilde canlanmış ve birden sönmüştü. Titan’ın durduğu yerde yükselen ışıltılı ağaç, doğaüstü bir görünüm verirken yaşam vereceksinden kastı buydu tanrıçanın. Bu ağacın meyvesinden yiyenler hastalıklarına çare bulabilecek ve canlılara şifa verecekti. Başını memnun bir şekilde göğe doğru kaldırıp, kollarını iki yanına açtığında ayaklarının altındaki boşluk hızla kaymaya başladı. Artık ait olduğu yerdeydi.