Uzun bir aranın ardından

Her şey berbat gidiyordu. O kadar anormal bir durumdaydım ki, Jean'le uzun zamandır görüşmemiştik. Violet'le çok yakındık, Trius'un benimle geçirdiği zamanlardaki mutluluğundan şüphe ediyordum, ülkeler birbirine girmişti ve bir sürü şey daha...

Hava soğuktu ve ben soğuk havalardan da nefret ediyordum. Kendimi hiçbir şeyden memnun olmayan koca karılar gibi hissetmemse hiçbir şeye yardımcı olmuyordu. Nitekim, Trius'u suratsız bir ifadeyle karşıladım. Karşısına gittim ve asık suratla ona baktım. Sanki tüm olanların sorumlusu oymuş gibi baktım. Bunları o istiyormuş gibi.. En kötüsü de buna inandım. En derinden hem de...

Ardından tek kelime söylemeden yakınlardaki bir kayanın üzerine oturup önümüzdeki yeşil denizi izledim. Çiçekler solmuştu. Bunun sorumlusu da Trius'tu.

Uzun, çok uzun bir aranın ardından buluştuklarında Vera'nın yüzünde görmeyi planladığı coşkulu ifade yerine asık bir surat görmek Trius'u üzmüştü. Biraz kırık bir sesle sordu. "Bir sorun mu var hayatım" Hâlâ bir sorun olup olamadığını anlamamasına hayret eden gözlerle baktı Vera Trius'un suratına. Değişiyorlar mıydı? Artık sevmiyor muydu Trius eskisi kadar? Önceden hissettiği her değişimi, her duyguyu farkederken, şimdi bu kadar önemli bir meseleyi, onu kırdığını nasıl anlamıyordu? Gözlerindeki yaşlara hakim olmaya çalışarak denizi seyretmeye devam etti Vera. Kendini daha iyi hissettiğinde yüzünü denizden ayırmadan konuştu. "Savaştayken mektup yollama imkanın olmuş, diğerlerinden öğreniyorum bunu. Benim seni ne kadar merak ettiğimi bildiğin halde neden haber vermedin ki.." Haklı olduğunu düşünüyordu Vera. Ve haklı olduğunu bilerek, geri adım atmamaya kararlıydı. İnatla Trius'un yüzüne bakmamaya devam etti. İçindense.. Her neyse. Artık hiçbir önemi yoktu.

Sakin bir şekilde Vera'nın yanına oturup derin bir nefes aldı genç savaşçı. Savaşların yıpratıcılığı yetmezmiş gibi sevgilisinin şımarıklıklarıyla da uğraşması gerekiyordu. Hayat bazen gerçekten yorucu olabiliyor. "Evet sana mektup yazma imkanım oldu ama ben sana tekrar kavuşabilmek için diğer binicileri eğitiyordum. Seni kırdıysam çok özür dilerim hayatım." Vera bilmemkaçıncı kez kendine yeniden kızmıştı Trius'un bu sözleriyle. Olur olmaz şeylerden sorun çıkarıyor ve her seferinde Trius alttan alıyordu. O adamın yerindeki hiç kimse o kadına birkaç dakikadan fazla dayanmazdı. Sınırlı saatlerini kaprisleriyle değil, özlem gidererek geçirmeye karar verip sevgilisine biraz daha yaklaştı. Kendine has kokusunu hissediyordu. "Ben özür dilerim seni bunalttığım için. Peki ne fikrin var şu anda yapmamız için?" Canı fena halde sıkılıyordu. Gerçi Trius yanındayken ne kadar sıkılabilirse..

Trius elini Vera'nın omzuna attı, yanağına bir öpücük kondurdu. Eski günlerdeki gibiydiler tıpkı.. Yeniden.. En sevdiği yer olan Ada'da sevdiği adamın kollarında zamanı unuturken, Trius'un o çok sevdiği sesini duydu. "Güneşin batışını izleyip geleceğimiz hakkında konuşabiliriz." Bir an irkildi geleceğimiz lafıyla. Gelecek fikrine, bu konuya, bu konunun açılmasına hazır değildi Vera. Öyle hissetmiyordu. Ever Trius'u seviyordu, çok seviyordu ve evet ömrünün sonuna kadar onun yanında yaşayabilirdi; ama bir şeyler çok erkenmiş gibi hissetmesine neden oluyordu. Bu yüzden sadece gülümsedi, Trius'un güçlü ellerini tuttu. Gözlerini batmakta olan güneşe, onlara eşlik eden tek varlığa çevirdi. Büyüleyiciydi renkleri. Güçlüydü. Tek başına kendine yetiyordu. Hayranlık dolu bakışlarını kısa bir süre sonra tekrar Trius'a çevirdi. "Geleceğimiz hakkında konuşacak bir şeyimiz yok ki Trius. Her şey net şu an." Altındaki anlamları anlamasını umuyordu Vera. Ne gerek vardı ciddiyete..

"Pekala hayatım sen nasıl istersen." Sorunlardan kaçmak için kullandığı yegane cümleydi bu. Kavga etmeyi bile Trius sorunlarla yüzleşmek yerine kaçtığı için başaramamışlardı. Üzerine gitmedi Vera; çünkü biliyordu, Trius konuşmak istemezse, konuşmaz ve yaptığı tek şey ses tellerini yormak olur. Önüne baktı, başını adamın göğsüne yasladı tekrar. Ellerini avcunun içine aldı. Büyüklerdi. Güçlülerdi. Kim bilir kimleri öldürmüş, kimlerin gözünü yaşla doldurmuştu. Böyle düşününce bir ürperti sardı içini ve Trius'tan uzaklaşarak ayağa kalktı. Gözlerini kaçırmaya özellikle dikkat ediyordu. "Trius, saraydan bekliyorlar bizi. Aşçılara söylemiştim, sevdiğin kurabiyelerden yapıyorlar. Yanında da şarap." Gülümsedim. Bu ikisine asla hayır diyemezdi. Vera da kendinden emin bir şekilde ayağa kalktı ve elini sevgilisine uzattı. Sarayda, sıcak ve konforlu odasında Trius'la eski günlerdeki gibi zaman geçirmek için sabırsızdı.

Trius, Vera'nın çok iyi tanıdığı bir gülümsemeyle ayağa kalktı ve Vera'nın elinden tutarak kıyıya doğru ilerledi. Adadan Great Kalesi'ne ulaşmaları uzun zaman almıştı. Yine de, her şeye değerdi. Kaleye vardıklarında Vera önce hizmetkarlara sıcak kurabiye ve yıllanmış ahududu şarabı istediklerini söyledi. Hemen geleceği teminatını alınca, prensesin odasına çıktılar. Vera, pikaba favori plaklarından birini koymak niyetindeydi. Kurabiyeleri yerken okyanus manzarasına karşı müzik dinlemek kadar büyük bir mutluluk olamazdı. Fakat Trius bunları düşünmemişti anlaşılan. Önce kapıyı kilitledi, ardından dudaklarını Vera'nınkilere kenetleyerek uzun bir süre öpüştüler. Özlemişlerdi birbirlerini belliydi. Birbirlerine dokunmayı, dokunduklarından yanlarında hissetmeyi, birbirlerine ait kokularını.. Yine de, o romantik anı bozmak Vera'ya düştü. Çalan kapıyı açtı, hizmetçiden istediklerini aldı ve aceleyle kovaladı. Kurabiye tabağı ile şarabı bir kenara koyduktan sonra karşılıklı koltuklardan birine oturdu ve Trius'a seslendi. "Sen de gelmeyecek misin? Şarap çok kalitelidir." Yüzündeki gülümsemeyi atamıyordu.